Spośród wszystkich wymagań stawianych meblom najważniejsze są wymagania dotyczące ich przeznaczenia i targetowania społecznego. To one w dużej mierze determinują asortyment mebli.

Wymagania funkcjonalne stawiane meblom to warunki określające zgodność ich przeznaczenia i procesu eksploatacji. Należą do nich: zgodność wyrobów meblowych i ich elementów z przeznaczeniem, środowiskiem i warunkami eksploatacji; potrzeba podziału funkcjonalnego produktów według parametrów, zgodnie z wymaganiami konsumentów w różnych grupach wiekowych; wybór użytecznych objętości pojemników oraz ich racjonalne rozmieszczenie wewnętrzne i napełnianie; zgodność mebli dziecięcych z nowoczesnymi metodami procesu edukacyjnego; racjonalne sposoby przechowywania przedmiotów, biorąc pod uwagę ich przeznaczenie, ilość, wagę i objętość, a także kompatybilność w ramach jednego projektu mebla.

Projektując meble należy uwzględnić działania funkcjonalne dla konkretnych grup wiekowych konsumentów i dla różnych cech typologicznych ludzi.

Analizując różne aspekty funkcjonalne mebli i ich wskaźniki, takie jak poziom jakości, optymalność asortymentu, a także wypłacalność populacji, nie sposób nie rozwodzić się nad tak ważnym wskaźnikiem, jak konkurencyjność. Wskaźnik ten jest zintegrowany, tzn. odzwierciedla wiele właściwości obiektu.

Konkurencyjność mebli jest najważniejszym wskaźnikiem „rynkowym”, determinuje postawę kupującego i od niej zależy sukces całego przedsiębiorstwa.

Przy projektowaniu mebli jedną z najważniejszych kwestii jest dobór optymalnego składu zestawów produktów dla danej strefy funkcjonalnej mieszkania, a także określenie łącznej pojemności użytkowej schowków do przechowywania różnych rzeczy w mieszkaniu. Ta pojemność użyteczna jest jednym z warunków wyjściowych do określenia gabarytów projektowanych produktów.

Wymiary funkcjonalne produktów regulują odpowiednie normy branżowe. Aby jednak określić wymiary gabarytowe, trzeba wiedzieć, co jest potrzebne np. do zaprojektowania szafy na sukienki i bieliznę – jedno-, dwu- lub trzydrzwiową; ile krzeseł lub hokerów powinno znajdować się w zestawie mebli – dwa, cztery, sześć, osiem itd. Aby rozwiązać tego typu problemy na podstawie badań wieloletniej praktyki organizacji projektowych i branżowych, należy ustalić optymalne nazewnictwo i skład przyjęto zestawy mebli dla różnych stref funkcjonalnych (opracowane przez nieistniejący już instytut meblowy VPKTI-Mom). Zalecane optymalne nazewnictwo i skład zestawów nie straciły dziś na wartości, gdyż podstawa ich rozwoju opiera się na zasadzie racjonalnego spożywania przedmiotów, która nie uległa istotnym zmianom. Zalecenia podane dla różnych wariantów mieszkań i różnej liczby członków rodziny mogą być stosowane do dziś jako wskazówka metodologiczna.

Metoda budowy optymalnej nomenklatury opiera się na analizie działań i procesów człowieka zachodzących w danej strefie funkcjonalnej.

W celu ustalenia optymalnego nazewnictwa mebli dla wszystkich stref funkcjonalnych mieszkania, wszystkie schowki połączono w grupy przeznaczone do ewentualnego wspólnego przechowywania rzeczy:

• wieszanie odzieży (płaszcze, peleryny, garnitury, sukienki, koszule itp.);
• odzież składana (koszule, bluzki, swetry, bielizna, szaliki, czapki itp.);
• artykuły gospodarstwa domowego i gospodarstwa domowego;
• publikacje drukowane i artykuły dekoracyjne;
• zastawa stołowa, bielizna i sztućce;
• pościel;
• zabawki dla dzieci, gry planszowe itp.;
• przybory kuchenne – garnki, czajniki, patelnie itp.;
• proste przybory kuchenne – maszynki do mielenia mięsa, wałki, tarki, deski do krojenia itp.;
• maszyny kuchenne i urządzenia elektryczne;
• artykuły spożywcze;
• artykuły do ​​konserwacji gospodarstwa domowego;
• artykuły sanitarne i higieniczne; sprzęt do prania, artykuły do ​​prania i detergenty do prania;
• artykuły podróżne oraz sprzęt sportowy i turystyczny;
• materiały naprawcze i budowlane, wyroby szklane itp.

Przyjmuje się, że za pojemność użytkową schowków, z wyjątkiem schowków na wiszącą odzież, uważa się ich objętość wewnętrzną obejmującą elementy wyposażenia funkcjonalnego (półki, tace, szuflady itp.), które zwiększają wygodę przechowywania przedmiotów i zapewniają pełniejszy wykorzystanie wolumenu. O użytecznej pojemności przegródek na wieszaną odzież decyduje długość drążka, niezależnie od sposobu jego ułożenia.